Our story is narrated by young Joy and her mother. Young Joy is describing everything she lived, felt and realized while she was in the womb – the balloon – of her mum, during the months of quarantine because of the coronavirus. Young Joy is enjoying her time with her mum, through reading stories, listening to music, watching movies while sometimes feeling scared and suffocated like the world was closing in on her.

Her mum, as a single parent, describes her time during the crisis of the global pandemic. She was living inside her own 'bubble' at that time, pregnant, listening to music, watching movies that she never had the time to before, dancing and reading books. They were some other nights, while watching the News and reading online articles regarding this new virus that made her stressed. She was wondering how to cope financially and was feeling anxious about her unborn child.

Their story unfolds through their narrative ten years after the pandemic. Young Joy reminisces about things from ten years ago and her mum remembers everything through an Instagram photo from then. The conditions in this unprecedented quarantine, brought in each and everyone of us, new mixed feelings. Some happened to be similar among people and other were unique in each of us. Some of these feelings gave us a wonderful journey to self awareness and some gave us terrors and nightmares that we could have never imagined. The uncertainty and confusion are realized while traveling back in time. The story unfolds through the narration of our two heroines, especially the one of young Joys'. The viewers are shocked when they realize that what were watching was actually taking place in a reality ten years ago, in a time were young Joy was still growing in her mother womb while in quarantine.

The filming of the movie took place, with few crew members and cast, in double and triple roles, each and every one of us was careful following protocol and all safety rules and regulation during the pandemic. Filming in just two rooms in an apartment was a new experience for all of us. The apperception of the space, the dramatic changes in emotion and thought and imagination, are captured through the movements of the camera in space and the movements surrounding young Joy. The lighting sometimes gives the feeling of a dream like atmosphere and other times a nightmare like atmosphere. The uncertainty, but also the strange and absolute sense of serenity alternates with the help of the melodies that accompany the thoughts and memories of the heroines. Clarity, balance and tranquility come only at the end, only through the feeling of the mother's immense love for the daughter in each of the two time periods.

Την ιστορία την ακολουθούμε μέσω της εξιστόρησης της μικρής Χαράς, αλλά και της μαμάς της. Η μικρή μάς εξιστορεί όλα όσα βίωσε, ένιωσε, αντιλήφθηκε, ενόσω βρισκόταν στην κοιλιά – στο μπαλόνι – της μαμάς της τους μήνες του εγκλεισμού τους λόγω του κορονοϊού.

Βλέπουμε τη μικρή να απολαμβάνει το χρόνο που περνά στο σπίτι με τη μαμά της, να της διαβάζει ιστορίες, να ακούνε μουσική, να παίζει κάποια ταινία στο δωμάτιο κι άλλοτε να νιώθει τα πάντα να κλείνουν γύρω της αποπνικτικά και να φοβάται.

Η μαμά ως μονογονέας μάς εξιστορεί το πώς πέρασε την περίοδο της παγκόσμιας κρίσης, κλειστή στο δικό της «μπαλόνι», την περίοδο που ήταν έγκυος, να ακούει μουσική, να βλέπει ταινίες που πάντοτε ήθελε να δει και δεν είχε το χρόνο, να χορεύει και να διαβάζει βιβλία. Υπάρχουν όμως κι εκείνα τα βράδια, ειδικά στα δελτία ειδήσεων ή σε άρθρα στο Διαδίκτυο, που αναπόφευκτα αγχώνεται με τα όσα συμβαίνουν με το νέο ιό, αλλά και με τα οικονομικά στο σπίτι. Η ιστορία ξετυλίγεται από τα λεγόμενά τους δέκα χρόνια μετά την πανδημία. Η πλοκή διαδραματίζεται με τη μικρή να τα φαντάζεται δέκα χρόνια πριν και τη μαμά να τα θυμάται, βλέποντας μια παλιά της φωτογραφία στο Instagram.

Οι συνθήκες ενός πρωτόγνωρου εγκλεισμού έφεραν στον καθέναν μας ανάμικτα συναισθήματα, δικά του καθενός από μας, αλλά και κάποια τόσο κοινά, με τον καθέναν μας στο δικό του μπαλόνι, όπου άλλοτε τα απολαμβάνει στο ταξίδι αυτογνωσίας του κι άλλοτε μας φοβίζουν, σέρνοντάς μας σε εφιάλτες που ούτε και μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε. Η αβεβαιότητα και η σύγχυση δίνονται με το ταξίδι στο χρόνο και τον τρόπο που ιστορία μας ξετυλίγεται μέσω των ιστοριών των δύο ηρωίδων και κατά κύριο λόγο της πρωταγωνίστριας, της μικρής. Η έκπληξη στο θεατή είναι η στιγμή που καταλαβαίνει ότι αυτό που βλέπει να διαδραματίζεται στην αρχή πρόκειται τελικά για μια πραγματικότητα που υπήρξε δέκα χρόνια πριν, την περίοδο που η μικρή βρισκόταν ακόμα στην κοιλιά της μαμάς, σ’ έναν άλλον εγκλεισμό.

Τα γυρίσματα έγιναν ακολουθώντας πιστά τα πρωτόκολλο υπό τις συνθήκες που βιώνουμε, με ελάχιστο συνεργείο, σε διπλούς και τριπλούς ρόλους ο καθένας από εμάς και με εξαιρετική προσοχή σε δύο χώρους, σ’ ένα δωμάτιο στο σπίτι της μικρής και σ’ ένα δωμάτιο της εγκύου ηθοποιού μας. Ακόμα κι αυτό το γεγονός αποτέλεσε κι αποτελεί για όλους μας μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Η συναίσθηση του χώρου, οι εναλλαγές στη διάθεση, στις σκέψεις και στη φαντασίωση απαθανατίζονται μέσω των κινήσεων της κάμερας στο χώρο και κυρίως γύρω από τη μικρή. Ο φωτισμός προδίδει μια ονειρική ατμόσφαιρα και κάποιες φορές εφιαλτική. Η αβεβαιότητα, αλλά και η παράξενη κι η απόλυτη αίσθηση γαλήνης εναλλάσσονται με τη βοήθεια των μελωδιών που συνοδεύουν τις σκέψεις κι τις αναμνήσεις των ηρωίδων. Η διαύγεια, η ισορροπία και η ηρεμία επέρχεται στο τέλος, μόνο μέσω του συναισθήματος της απέραντης αγάπης της μάνας προς την κόρη στην καθεμία από τις δύο χρονικές περιόδους.